به نام قادر علی کل شئ

حالا به یکی از معروف ترین استاندارد های این روزها، می رسیم. اون هم استاندارد Euro (یورو) هست.

این استاندارد، استانداردی کاملاً تخصصی هست. و تخصص اون میزان آلایندگی، به خصوص، آلایندگی خودروها می باشد.

حتماً تا حالا تو کشور، زیاد از گوشه و کنار، شنیدید که خودروهای تولید داخل، باید ملزم به رعایت استاندارد Euro

من همین الان رفتم تو گوگل و این عبارت رو (استاندارد یورو در خودروهای داخلی) سرچ کردم.

خوبه براتون 6 نتیجه اول موتور جستجوی گوگل رو بذارم:

لزوم ارتقاء استاندارد موتور خودروهای داخلی به یورو 4 و 5

جام جم آنلاین-استاندارد خودروهای داخلی را به یورو 5 و 6 ارتقا می ...

لزوم ارتقاء استاندارد موتور خودروهای داخلی به یورو ... - صاحب‌خبر

استاندارد خودروهای داخلی را به یورو 5 و 6 ارتقا می دهیم - تی نیوز

امکان اجرای استاندارد یورو 4/آلایندگی خودروهای ایرانی چقدر است ...

ارتقاء خودروهای داخلی به یورو 4 در هاله‌ای از ابهام

جالبه که می بینیم، تو 4 نتیجه ی اول موتور جستجوی گوگل، فقط و فقط ادعا شده.

اما واقعیت رو تو نتایج 5 و 6 می شه دید. (بله هنوز رعایت استاندارد یورو 4 در هاله ای از ابهام قرار داره)

بذارید، یکم بیشتر در مورد این استاندارد بگم.

این استانداردی اروپایی هست. همون طور که از نامش (Euro) پیداست. استانداردی که هیچ ماشینی تو اروپا، عرضه نمی شه، مگه این که این استاندارد تاییدش کنه. و ماشین های جدید، باید جدیدترین استاندارد رو هم رعایت کنند.

اولین بار، این استاندارد در سال 1970 معرفی می شه.

22 سال زمان می بره تا در سال 1992، اولین نسخه استاندارد، Euro 1 تدوین می شه که اعلام می کنه باید در ماشین های بنزین سوز، از مبدل های کاتالیزوری، جهت کاهش مونو اکسید کربن CO استفاده بشه.

این استاندارد به خودروسازها می گه، ماشین شما، چه قدر مجاز به تولید آلودگی هست.

 در آخرین نسخه این استاندارد یعنی استاندارد یورو 6، خودروساز ها ملزم شدن که آلایندگی خودروهاشون رو نسبت به سال 1992  تا 96 درصد کاهش دهند.

همون طور که گفتم، خودروهایی که جدید تولید می شن، باید مطابق آخرین استاندارد، یعنی یورو 6، باشند. اما خودروهای قدیمی تر چنین الزامی رو ندارند (بله این مربوط به اروپاست. حساب کنید تو ایران که هیچ زمان، هیچ الزامی رو ندارند).

در این استاندارد چند گاز آلاینده مشخص شده، که باید در حدود تعیین شده، از اگزوز ماشین ها بیرون بیان.

اون گازها عبارتند از CO یا مونو اکسید کربن، NOx یا اکسید های نیتروژن، HC یا هیدروکربن ها، PM یا ذرات معلق (ذراتی بسیار ریز در حد میکروسکوپی).

در استاندارد یورو 1 داریم:

کلیه خودروها  (اعم از بنزینی و دیزلی (گازوئیل سوز)) مقدار CO یا همون مونو اکسید خروجی اگزوزشون در هر کیلومتر باید، 2.7(دو ممیز، هفت دهم) گرم باشه. مقدار اکسیدهای نیتروژن NOx و مقدار هیدرو کربن ها HC در هر کیلومتر، باید 0.97 (نود و هفت صدم) گرم باشه

و مورد ذرات معلق PM که فقط اجبار ماشین های گازوئیلی هست، باید 0.14 (چهارده صدم) گرم  در هر کیلومتر باشه.

این مقادیر در هر نسخه جدید تر استاندارد Euro کم و کم تر می شه و این استاندارد، در واقع به خودروساز ها بیشتر سخت می گیره.

من ادامه رو به صورت جدول میارم:

توضیح عبارت gr/Km رو بخونید گِرَم در هر کیلومتر

بدون محدودیت هم یعنی برای اون آلاینده سقفی تعیین نشده و خودروساز نگرانی از بر طرف کردن آن آلایندگی ندارد.

خب دوستان، این هم استاندارد آلایندگی اروپا یا همون یورو

حالا صنعت خودروسازی ما ادعا می کنه می خواد به یورو 6 برسه ، در حالی که هنوز یور 4 هاله ی ابهام داره :دی

البته مقادیر در این استاندارد ریزه کاری های دیگه ای هم داشت که من ساده ترین رو نوشتم

منابع

1

2

به نام قادر علی کل شئ

استاندارد DIN استاندارد صنعتی کشور آلمان هست. این استاندارد عضو استاندارد ISO نیز می باشد.

شاید بپرسید استاندارد یک کشور دیگه به ما چه ربطی داره؟

در ادامه معرفی این استاندارد، متوجه خواهید شد، این استاندارد چرا باید برای ما مهم باشه.

DIN اولین استاندارد خودش رو در سال 1918 به نام DI-NORM منتشر می کنه. اما نباید اشتباه کرد و استاندارد DIN رو علامت اختصاری DI-NORM فرض کرد.

استاندارد DIN بهینه سازی،کیفیت بیمه،سلامت و حفاظت محیط ، افزایش ارتباطات بین صنعت،تکنولوژی علوم،دولت و زمینه های ملی را ارتقا می دهد.

این استاندارد برای بازار آلمان در نظر گرفته شد، اما چون تولید کننده های اروپایی ها مایل بودند تولیدات آلمانی را به کشورهاشون وارد کنند، استاندارد DIN رو مورد استفاده قرار دادند.

جالبه بدونیدکه هم اکنون حدود سه هزار استاندارد DIN وجود داره که تقریباً تمامی زمینه های تکنولوژیکی رو پوشش می ده.

یکی از موارد معروف و جالب این استاندارد استاندارد DIN 476 هست که اندازه کاغذ سری معروف A که کاغذ A4 و A5 این سری، پر مصرف ترین تو ایران هستند، در این استاندارد قرار داره.

خاطر نشان می کنم که سری A شامل A0, A1, A2, A3, A4 و غیره هست.

از موارد دیگه ای که به خصوص در ایران کاربرد داره، استفاده از لوازم شیشه ای آزمایشگاهی تحت استاندارد DIN هست.

به عنوان مثال: اگر به این بالن ژوژه نگاه کنید، علامت استاندارد DIN رو در قسمت پایین  قبل از حرف A مشاهده می کنید.

حالا حتماً متوجه شدین که این استاندارد چه قدر در کشور ما مورد استفاده قرار می گیره و معتبر هست. کاغذ های مورد استفاده در ادارات، دانشجویان و حتی مردم عادی، تماماً تحت این استاندارد هست. از کاغذ A4 پر استفاده ترین بگیر، تا کاغذ های بزرگتر و کوچکتر آن، تنها یک نمونه از استفاده ی این استاندارد در ایران است.

به نام قادر علی کل شئ

استاندارد OHSAS 18001 : سری ارزیابی ایمنی و بهداشت شغلی (Occupational Health & Safety Assessment Series)

این استاندارد برای این شکل گرفت تا به نیاز سازمان ها به یک استاندارد سیستم مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی که با آن بتوانند سیستم مدیریتی خود را در زمینه های بهداشت و ایمنی ارزیابی کنند، پاسخ دهد.

البته ساختار این استاندارد با استانداردهای ISO 9000 و ISO 14000، سازگار است. چون سازمان های استفاده کننده بتونن، خیلی راحت، سیستم های مدیریت کیفیت، محیط زیست و بهداشت شغلی و ایمنی رو با هم ادغام کنند

استاندارد HACCP: این استاندارد مربوط به سیستم مدیریت بهداشت مواد غذایی هست. در این استاندارد، خطرات موجود و نقاط کنترل بحرانی، تجزیه و تحلیل می شوند.

جالبه که بدونید اولین بار این سیستم استاندارد، برای اطمینان از سلامت مواد غذایی فضانوردان اجرا شد.

در سال 1377 هم موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، آیین کار استفاده از این استاندارد رو تحت عنوان استاندارد ملی 4557، منتشر کرد.

پس اگر محصولی غذایی، دارای این استاندارد بود:

- مصرف کننده محصول غذایی، می تونه با اطمینان، از اون ماده غذایی استفاده کنه.

- تولید محصول به سمت تولید محصول بدون نقص حرکت می کنه.

- از خطرات شیمیایی، میکروبی و فیزیکی که به مصرف کننده خسارت وارد می کنه، پیشگیری می شه.

استاندارد IMS  و HSE: این استاندارد، استانداردی در زمینه ی مدیریت می باشد. سازمانی که دارای این استاندارد باشه، افراد آن سازمان به طور منظم کار می کنند و در مقابل کار منظم، درآمد مطلوب با روش کارآمد و موثر به دست می آورند.

این استاندارد برای سیستم های مدیریتی در هر زمینه ای قابل اعمال هست. زمینه هایی چون کیفیت، بهداشت، ایمنی، محیط زیست و...

مثلاً در سیستم مدیریت کیفیت که تاکیداش بر نیازهای مشتری هست، برآورده شدن این نیازها مدیریت بهتری می شن.

یا در سیستم محیط زیست، باید نیازهای طیف گسترده ای از طرف های ذی نفع مدیریت شوند.

و یا در سیستم مدیریت ایمنی و بهداشت شغلی، توجه روی حفظ ایمنی سرمایه ها و بهداشت شغلی نیروی انسانی سازمان، قرار دارد. پس مدیریت این بخش ها بهتر انجام می شود.

به نام قادر علی کل شئ

خب در ادامه پست قبلی به استاندارد ISO 22000 می رسیم.

این استاندارد، مربوط به ایمنی و سلامت غذا و زنجیره غذایی هست. در واقع، می شه به سلامت محصولی غذایی که این استاندارد رو داره، اطمینان کرد.

پس بالاخره به اولین استانداردی که مستقیماً به نفع مردم هست رسیدیم. چون مردم، مستقیماً محصول رو استفاده می کنند و خط تولید و فرایند تولید در ارتباط مستقیم با مردم نیست.

این جا هم با تدوین استاندارد ISO 22000 و سنجش محصولات غذایی با این استاندارد، مردم به سلامت اون ماده ی غذایی اطمینان می کنند

کاربرد این استاندارد رو می شه در مورد کلیه سازمانها در محدوده زنجیره غذایی: شامل تولیدکنندگان مواد اولیه در کارخانه‌های تولید مواد غذایی و خوراک دام، عوامل درگیر با حمل و نقل و انبارش، فروشگاه‌های خرده فروشی و تامین کنندگان خدمات مرتبط با غذا نظیرخدمات بسته‌بندی و ... به کار برد. چون تمام این بخش ها، در زنجیره سلامت غذایی تاثیر مستقیمی دارند و ایراد در هر کدوم، می تونه به تولید محصول نا سالم منجر بشه.

استاندارد ISO 17020/IEC:

در این استاندارد، فعالیت انواع سازمان های بازرسی کننده سنجش می شه. معیارهای عمومی سازمان بازرسی کننده، به صورت کاملاً به طرفانه و بدون در نظر گرفتن بخشی که از طرف اون سازمان، مورد بازرسی قرار می گیره، توسط این استاندارد سنجیده می شود.

پس، از این استاندارد، سازمان های بازرسی کننده، مراجع تایید صلاحیت و ... برای تطبیق خودشون با معیارهای این استاندارد، می تونن استفاده کنند.

استاندارد ISO 17025/IEC: این استاندارد تخصصی برای کلیه آزمایشگاه‌ های ارائه دهنده ی خدمات اندازه‌گیری، تست، آزمون و کالیبراسیون (آزمایشگاه‌های صنعتی) بدون توجه به تعداد پرسنل یا گستردگی محدوده فعالیتهای آن قابل کاربرد می‌باشد.

استاندارد ISO 16949/TS: با وجود اینکه استانداردهای سری ISO 9000 به دلیل ماهیت مستقلی که دارند، به عنوان پایه و اساس ساخت سیستم مدیریت کیفیت، در بسیاری از سازمان ها استفاده می شوند، اما در صنایعی مثل خودروسازی، به خاطر علاقه ی بیشتر آن صنایع در برآوردن خواسته های کیفی خود!!! (بلا نسبت خودروسازهای ما) اقدام به تدوین الزامات ویژه ای کردند. چون تعداد این الزامات زیاد بودند، با اقداماتی که انجام دادند نهایتاً یک گروه کاری بین المللی در صنعت خودرو ایجاد کردند. در این گروه کاری 176 سازمان بین المللی استاندارد، دست به دست هم می دن و اقدام به یکپارچه سازی الزامات خودروسازان جهان می کنند.

در نهایت استاندارد ISO 16949/TS تدوین می شود.

خوبه که بدونید در تدوین این استاندارد، مراجع زیر به کار گرفته شدند:

- سری استانداردهای بین‌المللی مدیریت کیفیت

ـ نظامنامه های مرجع خودروسازان آمریکایی

ـ نظامنامه های مرجع خودروسازان ایتالیایی

ـ نظامنامه های مرجع خودروسازان فرانسوی

ـ نظامنامه های مرجع خودروسازان آلمانی

به نام قادر علی کل شئ

سلام

تو این پست و انشالله چند پست بعدی، می خوام در مورد انواع استاندارد توضیحات خوبی بدم که مطمئنم با این توضیحات، خیلی از شما، فکر خواهید کرد که تا الان چه کلاه بزرگی سرتان رفته است.

خوب یادم هست، وقتی که اولین بار با کلمه استاندارد آشنا شدم، با تصویر زیر هم آشنا شدم.

بله اولین بار با استاندارد کشور خودم آشنا شدم.

البته تو این پست و پست های بعدی، قصد ندارم در مورد استاندارد ملی ایران صحبت کنم. تمرکز من روی استانداردهای بین المملی هست. همون استانداردهایی که صاحبان کالا و خدمات و صنایع، خیلی با آب و تاب و افتخار، به داشتن اون افتخار می کنند. اما تمام حقیقت را نمی گویند و خواسته یا ناخواسته حقیقت را جور دیگری نشان می دهند.

خب اول از همه به سراغ یکی از استانداردهای خیلی معروف، یعنی استاندارد ISO می رم.

راستش به قول آقای قرائتی، من هم خیلی از اطلاعات رو بیهوده می دونم و دونستن و ندونستن بعضی اطلاعات رو واقعاً مفید یا مضر نمی دونم، اما برخی اطلاعات غیر مفید هستند که کنجکاو هستیم بدونیم. برای همین در این حد رو هم در هر موردی که در وبلاگم می نویسم، توضیح خواهم داد.

مثلاً همین استاندارد ISO (ایزو). می دونم خیلی ها به این فکر افتادین که ISO چی هست؟ مخفف چه عباراتی هست؟

پس از اینجا شروع می کنم که ISO یعنی International Organization for Standardization (سازمان بین المللی استاندارد سازی)، که مرکز اصلی اون هم شهر ژنو کشور سوئیس، هست.

تا همین جا بسه و حالا باید بریم سراغ انواع استاندارد ایزو

1- سری استانداردهای ISO  9000: این استاندارد رو به یک محصول نمی دن، بلکه به فرایند تولید یک کالا یا خدمت، در یک واحد تجاری داده می شه. به زبون ساده تر، یعنی وقتی شما کالایی می خرید که این استاندارد در اون ذکر شده، ابداً به معنی استاندارد بودن کیفیت اون کالا نیست. بکله، فقط و فقط نشون می ده که فرایند تولیدی که در اون این کالا تولید شده، اون فرایند، استاندارد هست. البته خب معیارهای خودش هم داره. این سری استاندارد از ISO 9000 شروع می شه و به ترتیب ISO 9001, ISO 9002 و غیره رو شامل می شه.

دامنه استفاده از این استاندارد هم عبارت است از: سازمان های تولیدی، خدماتی، پژوهشی، آموزشی و ...

پس اگر کالایی رو دیدید که دارای استاندارد سری ISO 9000 بود، باز هم باید در سلامت و کیفیت خود کالا شک کنید. چون این استاندارد به فرایند تولید داده شده و نه خود محصول تولیدی.

2- سری استانداردهای ISO 14000: این سری استاندارد، شامل استانداردهای بین المللی در رابطه با سیستم های محیط زیستی است. در این استاندارد مسئله ی اصلی، فرایند تولید یا به عبارتی پشت پرده ی عرضه ی یک کالا هست و نه خود کالا. (درست مثل استاندارد قبلی، با این تفاوت که استاندارد فرایند تولید رو از نظر محیط زیستی بررسی می کنه)

در واقع این گواهینامه به واحدی داده می شه که در درازمدت برنامه‌های عملی برای کمک به پاکیزه موندن محیط‌ زیست داشته باشه و آنها را به درستی اجرا کنه. (باز هم تاکید می کنم که این برنامه ها برای پاکیزه موندن محیط زیست، مربوط به فرایند تولید هست و نه خود کالا. پس ممکنه فرایند تولید کالایی مثل خودرو، این استاندارد رو داشته باشه، اما خود محصول (خودرو) آلاینده ی محیط زیست باشه و خارج از هر استاندارد محیط زیستی.)

لازم به ذکر هست که این سری هم مثل سری قبلی شامل ISO 14000, ISO 14001 و... می شود.

دامنه کاربرد این استاندارد هم  کلیه ی  صنایع و سازمان‌های مختلف تولیدی و خدماتی رو شامل می شه.